Waarom gedoe na een scheiding normaal is

Waarom het 'gedoe' na een scheiding eigenlijk normaal is (en wat jij eraan kan doen)

Een scheiding. Een woord dat beladen is met emoties. Verdriet, opluchting, angst, boosheid, verwarring. De ene dag voel je je sterk en hoopvol, de volgende ben je volledig uit balans. En misschien merk je dat het 'gedoe', de spanningen, de conflicten, het onbegrip, zich blijft opstapelen, lang nadat de knoop om te scheiden is doorgehakt. Je bent officieel uit elkaar, maar emotioneel lijkt het alsof de strijd verder woedt.

Herkenbaar?

Je bent niet alleen. Heel veel ouders in scheiding ervaren exact hetzelfde. De hoop op rust wordt overschaduwd door dagelijkse ergernissen en discussies. Je wil het anders, maar toch lijkt je ex je telkens opnieuw uit je evenwicht te halen. Of het nu over de kinderen gaat, over geld, communicatie of afspraken. Het lijkt zelden vlot te lopen.

Laat me je meteen geruststellen: dit is niet omdat jij faalt. Het heeft alles te maken met wat er gebeurt in jouw brein en lichaam onder langdurige stress. En ja... je kan er iets aan doen. Zelfs als je ex niet meewerkt.

Waarom het normaal is dat je in de knoop ligt na een scheiding

Een scheiding is een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in een mensenleven. Zelfs als jij degene was die het initiatief nam, zelfs als je 'weet' dat het de juiste keuze was, betekent het niet dat je er emotioneel zomaar doorkomt. Je verliest niet alleen je partner, maar ook je toekomstbeeld, je veiligheid, een deel van je identiteit, en soms ook een stukje dagelijks contact met je kinderen.

Dit verlies gaat gepaard met rouw, onzekerheid en bovenal: stress.

En die stress zet jouw brein op scherp.

Wat is de "window of tolerance" en waarom is die zo belangrijk?

Psychiater Daniel Siegel introduceerde het begrip window of tolerance, ofwel je innerlijke 'raam van verdraagzaamheid'. Dit is de mentale en emotionele zone waarin jij optimaal kan functioneren. De comfortzone van je zenuwstelsel als het ware. Wanneer je binnen dit raam zit, ben je in staat om:

• helder na te denken,
• rekening te houden met de ander,
• empathisch te reageren,
• constructieve beslissingen te nemen,
• en emotioneel in balans te blijven.

Maar onder aanhoudende of intense stress word je uit dat raam geduwd. Dan neemt een primitief deel van je brein het over: je reptielenbrein. Dit deel van je brein heeft maar één taak: overleven. En dat doet het via drie automatische reacties:

• Vecht: je wordt boos, scherp, verwijtend.
• Vlucht: je trekt je terug, stopt met communiceren, sluit je af.
• Bevries: je blokkeert, voelt je machteloos of verlamd.

Je herkent het misschien in jezelf: dat je achteraf denkt "Waarom heb ik dat gezegd?", "Waarom schoot ik zó uit mijn krammen?" of "Waarom ben ik gewoon gestopt met reageren?" Dat komt niet omdat je een slecht mens bent. Dat komt omdat je stressbrein aan het stuur zat.

Scheiding = chronische stresspiek

De uitdagingen van een scheiding zijn niet tijdelijk. Ze komen in golven, soms onverwacht, soms onafgebroken. Denk aan:

• Wonen op een nieuwe plek, of tijdelijk dubbel wonen.
• Je kinderen minder zien dan je zou willen.
• Veranderingen in je financiële situatie.
• Moeilijke gesprekken over regelingen.
• Emotionele confrontaties met je ex.
• De druk van je omgeving ("Je moet toch gewoon normaal doen?").

Elk van deze elementen afzonderlijk is al stressvol. Maar samen zorgen ze voor een continue belasting van je zenuwstelsel. Je hebt zelden écht rust. En dat maakt dat je steeds verder uit je window of tolerance raakt.

En je kinderen? Die voelen mee

Ouders zeggen me vaak: "Maar ik zeg niets negatiefs over mijn ex waar de kinderen bij zijn." En dat is goed. Maar het is niet genoeg. Want kinderen voelen spanningen. Ze voelen dat jij gespannen bent. Ze merken hoe snel je geïrriteerd raakt. Ze voelen de ondertoon in de lucht, zelfs als er geen woorden worden gewisseld.

Ik had ooit een vader in begeleiding die zei dat zijn zoon onmogelijk kon weten wat er tussen hem en zijn moeder werd besproken. Alle communicatie verliep via mail en daar had zijn zoon geen toegang toe. De zoon gaf aan dat hij perfect wist wanneer zijn papa een bericht naar zijn mama typte. Alleen al de manier waarop hij op het toetsenbord slaat en de spanning op zijn gezicht gaven dat prijs volgens de zoon. Vader was zich daar duidelijk niet van bewust.

Kinderen zijn uiterst sensitief voor wat er tussen hun ouders speelt. Zelfs als de scheiding 'goed' is verlopen. Zelfs als je dacht dat je alles deed om hen te beschermen.

Dat betekent niet dat je perfect moet zijn. Maar het onderstreept wel het belang van werken aan jouw innerlijke rust. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor hen.

Waarom praten met je ex soms niet werkt

Als jij buiten je window of tolerance leeft, en je ex ook, dan worden gesprekken vaak een pingpongwedstrijd van verwijten, verdedigingen en frustraties. Geen van jullie twee kan dan écht luisteren, laat staan constructief reageren. Zelfs de meest praktische afspraken kunnen dan uitmonden in strijd of stilzwijgen.

En dat maakt het zó ontmoedigend.

Veel ouders zeggen me: "Maar ik probeer wel, Hilde. Alleen: het heeft geen zin. Hij/zij werkt niet mee."

En dat begrijp ik. Maar dan stel ik vaak deze vraag terug:

         Wat als jij zélf terug in je kracht komt? Wat als jij wél opnieuw binnen jouw                 window of tolerance leert leven? Zou dat invloed kunnen hebben op de                     dynamiek, zelfs als je ex niet verandert?

Het antwoord is: ja.

Eén ouder die verandert, verandert het systeem

We denken vaak dat 'de situatie' het probleem is. Dat het pas beter zal gaan als je ex verandert. Als hij/zij rustiger wordt, rationeler, empathischer, redelijker.

Maar systemen veranderen zelden doordat iedereen tegelijk verandert. Vaak begint het bij één iemand die bewust anders reageert.

Als jij:

• leert omgaan met je emoties,
• anders leert luisteren,
• rustiger en duidelijker communiceert,
• stopt met meegaan in drama…

… dan verandert de dans. Want de ander kan niet blijven reageren zoals voorheen als jij zelf uit die oude patronen stapt.

Nee, dat betekent niet dat alles dan vanzelf perfect loopt. Maar het betekent wel dat jij invloed hebt. Meer dan je denkt. En dat is een krachtig besef.

Hoe geraak je terug binnen je window of tolerance?

Dat is de vraag waar ik met ouders in trajecten of gesprekken concreet rond werk. Hier zijn een paar fundamentele stappen:

1. Neem je rouwproces serieus en koppel echt los van je ex

Ook als je 'blij' bent dat het voorbij is. Rouw betekent niet alleen verdriet. Het betekent ook: afscheid nemen van verwachtingen, dromen, en oude zekerheden. Veel mensen stappen daar snel overheen omdat het 'achter de rug' is. Maar onbewerkte rouw blijft je systeem belasten.

2. Herdefinieer je toekomstbeeld

Wie wil jij zijn als ouder, als mens? Wat wil jij jouw kinderen voorleven? Hoe wil jij terug rust, vrijheid en geluk ervaren? Als je daar helderheid in krijgt, wordt het makkelijker om keuzes te maken die je in die richting brengen – in plaats van te blijven reageren op wat je ex doet.

3. Leer je triggers kennen

Wat zijn die situaties of uitspraken die je uit je lood slaan? Wat zegt dat over jouw noden, grenzen, waarden? Als je jouw triggers herkent, kan je proactief leren reageren in plaats van reactief te ontploffen of te blokkeren.

4. Werk aan je zenuwstelsel, niet alleen aan je mindset

Rust is geen mentale truc. Het is een fysieke ervaring. Daarom zijn ademhalingsoefeningen, lichaamsbewustzijn, beweging, en stressregulerende technieken zó belangrijk. Alleen dan kan je je brein opnieuw trainen om uit de vecht-of-vluchtstand te stappen.

Je hoeft het niet alleen te doen

Misschien voelt het allemaal overweldigend. Alsof je nog meer moet 'kunnen' of 'leren' terwijl je al zo moe bent. Dat begrijp ik. Daarom ben ik er. Niet om je te vertellen wat je fout doet, maar om je te ondersteunen in het vinden van je kracht.

Mijn begeleiding is er niet voor 'perfecte ouders', maar voor ouders die bereid zijn om stap voor stap terug te bouwen aan rust, invloed en richting. In hun hoofd, in hun leven, en in het contact met hun kinderen.

Tot slot: je faalt niet. Je stressbrein neemt het gewoon over

Als je jezelf herkent in het gedoe, in de uitbarstingen, in het vastlopen… weet dan dit:

• Je bent niet zwak.
• Je doet niet 'te moeilijk'.
• Je bent ook niet alleen.

Je reageert zoals ieder mens reageert onder chronische stress: instinctief, onhandig, vanuit overleving. Maar er is een weg terug. En die weg begint bij mildheid voor jezelf.

Wil jij die weg verkennen?

Voel je welkom om contact op te nemen. We bekijken samen waar jij nu staat en wat jouw eerste concrete stap kan zijn. Want geloof me: het wordt beter. En dat begint bij jou.

Herken je jezelf hierin? Dan weet je nu hopelijk dat het gedoe niet betekent dat je faalt. Het betekent dat je brein bescherming zoekt. Maar ook dat je daar verandering in kan brengen – zonder dat je ex daarvoor hoeft mee te werken. Neem gerust vrijblijvend contact op, dan bekijken we samen wat jij nodig hebt om weer stevig in je kracht te staan.