Hij lijkt alleen je bondgenoot

Het duiveltje op je schouder lijkt jouw bondgenoot… maar is het niet

Waarom negatieve gedachten na een scheiding normaal zijn, maar je er niet blind op mag vertrouwen als je rust wil

Na een scheiding willen de meeste ouders in de eerste plaats één ding: opnieuw gelukkig zijn. Niet alleen voor zichzelf, maar ook, en misschien vooral, voor hun kinderen. Ze verlangen naar rust. Naar een gewone, werkbare omgang met de ex-partner. Naar mentale ruimte en emotionele stabiliteit.

En toch…
Ondanks dat verlangen. Ondanks die goede intenties. Ondanks de hoop en voornemens, merken veel ouders dat ze telkens opnieuw vastlopen. In frustratie. In herhalende discussies. In eindeloos piekeren over wat de ex nu weer heeft gedaan of gezegd.
En dat is verwarrend. Want je wíl vooruit. Je wíl rust. Waarom lijk je dan telkens teruggetrokken te worden in het oude patroon?

Het antwoord ligt vaak niet in wat je ex doet, maar in wat er zich vanbinnen bij jou afspeelt: je eigen gedachten.

Het innerlijke duiveltje dat jou (onbewust) tegenwerkt

Je kent het wel: dat stemmetje dat zich elke keer weer laat horen. Dat met je meepraat wanneer je ex iets zegt dat je triggert. Dat bevestigt dat hij of zij inderdaad onredelijk is. Dat fluistert: "Zie je wel? Hij doet weer lastig. Typisch."
Of: "Waarom zou jij moeite doen? Hij doet toch nooit iets terug."

Dat stemmetje lijkt op het eerste gezicht jouw bondgenoot. Het geeft je gelijk. Het voedt je gevoel van rechtvaardigheid. Het houdt je moreel rechtop in een storm van gedoe.
Maar hoe goedbedoeld ook…
Het houdt je gevangen.

Want terwijl jij het gevoel hebt dat het je steunt, doet het eigenlijk net het tegenovergestelde. Het houdt de strijd in stand. Het voedt jouw rol als slachtoffer. Het bevestigt dat jij machteloos bent zolang de ander niet verandert.

En net dat maakt het zo verraderlijk.
Want zolang je blijft luisteren naar dat duiveltje, blijf je wegstappen van datgene waar je eigenlijk zo naar verlangt: rust, helderheid, verbinding met jezelf en je kinderen.

Waarom negatieve gedachten zo'n sterke grip hebben

Misschien vraag je je nu af:
"Maar is het dan mijn schuld dat ik vastzit in negatieve gedachten? Ik wil helemaal niet zo denken, maar het overkomt me gewoon."

En je hebt gelijk. Het overkomt je in zekere zin ook.
Ons brein is nu eenmaal van nature geprogrammeerd om gevaar op te merken. Om risico's te vermijden. Om problemen op te lossen nog vóór ze zich voordoen.
We noemen dat de negativity bias. Een evolutionair mechanisme dat ons vroeger beschermde tegen levensbedreigende situaties.

Onderzoek toont zelfs aan dat we dagelijks zo'n 60.000 gedachten hebben, en dat maar liefst 80% daarvan negatief is. Zeker in periodes van stress – zoals een echtscheiding – slaat dat mechanisme op hol. Je brein gaat dan op zoek naar verklaringen, naar fouten, naar dreigingen. En de ex – als bron van veel emotionele pijn – wordt dan vaak de focus van dat scannende brein.

Dus nee, je bent niet "slecht bezig" als je negatieve gedachten hebt. Het is volkomen normaal.
Maar…
het betekent niet dat je ze blindelings moet volgen.

De prijs die je betaalt als je het duiveltje blijft geloven

Laten we eerlijk zijn: dat negatieve stemmetje heeft een zekere aantrekkingskracht.
Het bevestigt dat jij gelijk hebt.
Het maakt dat je je sterker voelt in een situatie waarin je je anders machteloos zou voelen.
Het zorgt voor erkenning van je pijn, je frustratie, je verdriet.
Maar wat levert het je écht op?

Want intussen…

• Slaap je slecht, omdat je hoofd blijft malen.
• Blijf je alert op elk signaal van je ex dat 'weer typisch' is.
• Zoek je voortdurend bevestiging bij anderen dat jij gelijk hebt (en dus je ex ongelijk).
• Hou je de focus op wat fout loopt, in plaats van op wat wél mogelijk is.

En belangrijker nog:
Je blijft zelf hangen in de strijdmodus. Terwijl jij verlangt naar rust, voed je – onbewust – net de innerlijke onrust.

Een moeder zei me deze week nog:

"Maar Hilde, hij doet echt lastig! Het ís toch niet normaal wat hij allemaal zegt en doet? Waarom zou ik dan positief moeten blijven?"

Mijn antwoord:
Je hoeft zijn gedrag niet goed te praten.
Je hoeft zijn fouten niet te negeren.
Maar als jouw doel rust is, dan is blijven focussen op zijn fouten simpelweg niet de weg ernaartoe.

Wat als jij de richting bepaalt, los van wat je ex doet?

Het kan confronterend zijn, maar tegelijk ook bevrijdend:
Je hebt meer invloed dan je denkt.
Niet op je ex. Niet op wat hij of zij zegt of doet. Maar wél op wat jij ermee doet. Op hoe jij reageert. Op welke gedachten jij voedt, en welke je laat voorbijgaan.

Dat vraagt oefening. En bewustzijn.
Want het is niet de automatische weg. Onze reflex is vaak: tegenaanval. Uitleg geven. Verdedigen. Of net stilvallen, inslikken en wrok opbouwen.

De alternatieve weg is de weg van bewust leiderschap over je gedachten en emoties.
Dat wil zeggen:

• Jezelf betrappen op het moment dat het duiveltje weer praat.
• Even stilstaan en jezelf de vraag stellen: "Brengt dit me dichter bij rust… of verder weg?"
• Kiezen voor een andere reactie, zelfs als je daar innerlijk nog weerstand bij voelt.

Een andere kijk leidt tot andere resultaten

Stel dat je ex jou iets verwijt.
Je eerste impuls is misschien frustratie: "Altijd dat gezaag. Waarom kan hij mij niet gewoon met rust laten?"

Maar wat als je, in plaats van die gedachte te volgen, tegen jezelf zegt:

"Hij is blijkbaar getriggerd. Dat zegt iets over zijn proces, niet over mijn waarde."
Of:
"Ik hoef hier niet in mee te gaan. Ik kies voor rust."

Die andere kijk verandert niet wat je ex zegt. Maar het verandert wél wat er in jouw binnenwereld gebeurt. En net daar zit je kracht.

Wat je kinderen écht van jou nodig hebben

Misschien denk je nu:
"Maar als ik de andere kant blijf opkijken, ziet hij misschien nooit zijn fouten. Moet ik dat dan allemaal maar slikken?"

Nee.
Je hoeft niets te slikken.
Maar je hoeft ook niets te bewijzen.

Je kinderen hebben geen ouder nodig die altijd gelijk haalt.
Ze hebben een ouder nodig die laat zien hoe je met moeilijke emoties omgaat.
Die het voortouw neemt in het kiezen voor rust.
Die laat zien dat je je niet hoeft te verliezen in strijd om waardevol te zijn.

Wanneer jij leert omgaan met dat innerlijke duiveltje – en dus met je eigen negatieve gedachten – geef je een onschatbaar voorbeeld aan je kinderen. Je toont hen dat je invloed kan uitoefenen op je beleving, zelfs in moeilijke omstandigheden. En dat is misschien wel het mooiste cadeau dat je ze kan geven.

Conclusie: het begint bij jouw keuze

Negatieve gedachten zijn normaal. Zeker in een scheiding.
Je bent niet gek, zwak of slecht bezig als je vaak moppert, klaagt of vloekt in jezelf.
Maar als je echt uit het gedoe wil raken…
Als je de rust wil waar je naar snakt…
Als je een nieuwe basis wil voor jezelf en je kinderen…

… dan is het tijd om het duiveltje op je schouder te ontmaskeren.
Het lijkt misschien jouw bondgenoot, maar het leidt je keer op keer weg van je doel.
Het bevestigt jouw gelijk, maar kost je je rust.
Het zegt dat jij niets hoeft te veranderen, maar houdt je exact waar je nu bent.

De weg uit dit patroon vraagt moed. Bewustzijn. En oefening.
Maar het is de enige weg die je écht dichter bij rust, geluk en vrijheid brengt.

Wil jij die eerste stap zetten?

Wil jij leren hoe je loskomt van die negatieve patronen die jou vastzetten?
Wil jij ontdekken hoe je vanuit rust en invloed kan omgaan met je ex, ongeacht wat die doet of laat?

Vul dan het contactformulier in.
Ik begeleid je graag in jouw eerste stap naar een leven dat niet langer wordt bepaald door strijd, maar door keuzes die jij zélf maakt.
Voor jezelf. En voor je kinderen.